Poniżej zamieszczam wzór odwołania do Samorządowego Kolegium Odwoławczego dla opiekunów osób niepełnosprawnych, którym odmówiono przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z powodu stwierdzenia, że niepełnosprawność powstała później niż po ukończeniu18 lub 25 roku życia.
………..(miejscowość), dnia….
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w …….
za pośrednictwem:
…………(należy wskazać organ, decyzję)
Skarżący: ……………….(imię, nazwisko), ul. ……………
Odwołanie
od decyzji ………… nr ………… z dnia ………………..
w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego
Działając w imieniu własnym wnoszę odwołanie od ww. decyzji w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego oraz:
- zaskarżam ww. decyzję w całości,
- zaskarżonej decyzji zarzucam naruszenie przepisów prawa materialnego, mające wpływ na wynik sprawy poprzez zastosowanie normy prawnej wyrażonej w art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych poprzez nie uwzględnienie okoliczności, iż wskutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r., sygn. akt K 38/13 doszło do uznania niekonstytucyjności części wskazanej normy prawnej w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, co determinuje naruszenie art. 190 ust. 1 Konstytucji RP,
- wnoszę o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz w tym zakresie orzeczenie co do istoty sprawy poprzez przyznanie mi prawa do przedmiotowego świadczenia, względnie o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.
Uzasadnienie
Zaskarżoną decyzją odmówiono mi przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, gdyż uznano, iż niepełnosprawność osoby wymagającej opieki nie powstała w okresie, jak w art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych.
Zaskarżona decyzja nie jest zasadna.
Zarzut naruszenia art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych
Niezasadne jest odmówienie mi przedmiotowego świadczenia, gdyż niepełnosprawność osoby wymagającej opieki nie powstała, jak w art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych. Przepis ten po wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13 uznającym niekonstytucyjność części wskazanej normy prawnej w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, nie może stanowić podstawy odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.
Brak jest podstaw prawnych dla dokonywania takiej wykładni przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych, która prowadzi do sytuacji, w której pomimo uznania niekonstytucyjności art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych, przepis ten nadal w niezmienionym kształcie może stanowić materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia. Tym samym przyjęcie, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego obalający konstytucyjność normy prawnej wyrażonej w art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych nie ma wpływu na prawo do świadczenia pielęgnacyjnego nie może uzyskać aprobaty. Wyrok zakresowy rozstrzyga o przepisie, którego rozumienie nie jest sporne, lecz zarzut niekonstytucyjności odnosi się do wyraźnego zakresu zastosowania tego przepisu (por. M. Florczak-Wątor, Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego i ich skutki prawne, Poznań 2006, s. 104).
Wyroki Trybunału Konstytucyjnego są wiążące co do swojej sentencji, a ta w przedmiotowej sprawie wyraźnie, jasno i bez wątpliwości mówi o niekonstytucyjności art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych w rzeczonym zakresie. Przepis uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją ma taki charakter od dnia wejścia w życie i fakt ten musi być brany pod uwagę przy wydawaniu rozstrzygnięcia przez uprawniony organ.
Wynikający z art. 190 ust. 1 Konstytucji RP ostateczny i powszechnie obowiązujący charakter orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego przesądza o tym, że wiążą one wszystkich adresatów bez wyjątku, a zatem winny być przez nie respektowane. Obowiązek realizowania orzeczeń Trybunału wynika z powołanej wyżej normy konstytucyjnej w związku z zasadami państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP), legalizmu (art. 7 Konstytucji RP) oraz nadrzędności Konstytucji (art. 8 ust. 1 Konstytucji RP). Zastosowanie przepisu art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych z pominięciem wyroku Trybunału Konstytucyjnego wydanego w sprawie o sygn. akt K 38/13 nie może być uznane za prawidłowe i stanowi naruszenie art. 190 ust. 1 Konstytucji RP. Nie bez znaczenia dla oceny całości wydawanych w sprawie rozstrzygnięć ma okoliczność, że naruszenie to w sposób istotny rzutuje na wynik sprawy, gdyż prawidłowe zastosowanie przez organ przepisu prawa materialnego w brzmieniu nieobarczonym wadą konstytucyjną byłoby po pierwsze zgodne z normami konstytucyjnymi, a po drugie przesądzałoby o moim uprawnieniu do świadczenia pielęgnacyjnego.
Bezspornym jest bowiem, że wydany przez Trybunał Konstytucyjny wyrok z dnia 21 października 2014 r. odnosi się do wprost do mojej sytuacji, a organy rozstrzygające o prawie do świadczenia pielęgnacyjnego winny procedować w oparciu o odpowiadające gwarancjom konstytucyjnym przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych, to znaczy z wyłączeniem tej części przepisu art. 17 ust. 1b ustawy, który z dniem 23 października 2014 r. został ostatecznie uznany za niekonstytucyjny. Przy negatoryjnych rozstrzygnięciach Trybunału Konstytucyjnego zakwestionowana norma przestaje być regułą powinnego zachowania, gdyż stanowi od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału wadliwą podstawę prawną. Przy wyroku negatoryjnym zakresowym wada ta dotyczy fragmentu normy prawnej w zakresie niezgodnym z ustawą zasadniczą. Na gruncie niniejszej sprawy zakresowe wyeliminowanie ograniczenia o charakterze podmiotowym tj. wieku powstania niepełnosprawności podopiecznych nie powoduje dysfunkcjonalności ustawy, gdyż jak zasadnie wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 1 czerwca 2015 r. sygn. akt II SA/Bd 366/15 (www.orzeczenia.nsa.gov.pl) możliwe jest odnalezienie w treści art. 17 ww. ustawy wszystkich elementów podmiotowych, przedmiotowych i czasowych koniecznych dla zrekonstruowania normy (norm) prawnej określającej prawo do świadczenia pielęgnacyjnego. Ze swej istoty stwierdzenie niekonstytucyjności tworzy nowy stan prawny od chwili wejścia wyroku w życie, chyba że Trybunał Konstytucyjny wydając wyrok skorzysta z przewidzianej w art. 190 ust. 3 Konstytucji RP możliwości wydłużenia mocy obowiązującej zakwestionowanych przepisów. W odniesieniu do art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych Trybunał nie skorzystał z tej możliwości. Oznacza to, że bezpośrednim skutkiem orzeczenia z dnia 21 października 2014 r. jest stwierdzenie niekonstytucyjności art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie, ze względu na moment powstania niepełnosprawności, począwszy od dnia jego ogłoszenia, tj. od dnia 23 października 2014 r. Zastosowanie zatem, po ogłoszeniu powołanego wyżej wyroku Trybunału przepisu art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych w jego pełnym dotychczasowym brzmieniu nie zasługuje na aprobatę, gdyż pozostaje w sprzeczności z obowiązkiem wynikającym z art. 190 ust. 1, art. 2 oraz art. 8 ust. 1 Konstytucji RP. Sytuacja, w której wymaga się od opiekuna dorosłej osoby niepełnosprawnej, bezterminowego oczekiwania na uporządkowanie przez ustawodawcę systemu świadczeń dla opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, co dopiero może wpłynąć na poprawę jego sytuacji materialnej jest niemożliwa do zaakceptowania.
Przedstawiony pogląd znajduje potwierdzenie w orzecznictwie (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2015 r. sygn. akt I OSK 1668/14, z dnia 11 lipca 2017 r., I OSK 1600/16, LEX, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 maja 2018 r., IV SA/Wr 131/18, z dnia 24 października 2017 r., IV SA/Wr 282/17, LEX, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 27 kwietnia 2017 r., II SA/Lu 117/17, Legalis).
Rzeczone uchybienie skutkowało bezzasadnym nie przyznaniem mi przedmiotowego świadczenia.
Wobec powyższego, wnoszę jak na wstępie.
Podpis
Jeśli mój artykuł okazał się przydatny możesz (oczywiście nie musisz) docenić moją osobę i postawić mi kawę: https://buycoffee.to/radcaprawnybochnia.pl
Published by
Comments are closed.